BU AKŞAM

Bu akşam

Kuzey rüzgârları ulaştı Sarnıç’ıma

Beklerken hasretle Sarnıç’ım

Sarnıç’ımın yanan bağrında esti serin serin

Hissettim o an damarlarıma dek işlemiş olduğunu

Hasret çiçeklerini derleyip koştum sana

Yarattım sende kendime kendimce bir dünya

Neredeyim nerde bu benim dünyam ?

Bazen Kafdağı’mın zirvelerinde masallar diyarında

Bazen Karadeniz sahillerinde, Kefken’de, Samsun’da acılar içinde

Bazen gökyüzünün sonsuzluğunda

Bazen Akdeniz kıyılarında Libya’da, Tunus’da

Mısır’da Piramitlerin gölgesinde

İtalya’da Etrüsklerle, Pireneler’de Basklarla

Küçük Asya’da Hattuşaş’da, Boğazköy’de Alacahöyük’de

Hattilerle Hititlerle birlikte

Tarihteki izlerimin arasında buluyorum kendimi

Hissediyorum hüzünle Balkanlara kazınan varlığımı

Gözyaşlarınla kurup gözyaşları içinde kaybettiğim

Acılarımı paylaştığım Balkanlara veda edişim 

Yürüyorum sonrasında baştanbaşa Anadolu toprağını

Hüzün sardı birden fark etmemişim hala kaybolmakta olduğumu

Seni hissederek yaşamışım yaşantımın her anında Kafdağı’m

Yıkılmış umutlarımla tekrar kurduğum gizemli dünyada

Hüzün ve acılarla yoğrulmuş

Yorulmuş bitmiş tükenmiş

Umutlarımı yenileyen yeni bir dünyada buluveriyorum kendimi

Duygularımla baş başa kalıp yaşadığım bir iç dünyam olsun derken

Ortadoğu da alevlenen bir ateşin içinde Filistin’de Irak’ta Suriye’de

Yaşanan bir dramın parçası oluyorum kahrola kahrola

Anadolu diyorum, Diaspora diyorum kopamıyorum

Bir çobanın kavalının bir aşığın sazının peşine takılıyorum

Esiri oluveriyorum yanık nağmelerin gizemli dünyasında

Uzaklardan bir armonikanın sesi ile ayılıyorum ansızın

Hangi dünya hangi yaşamın içindeyim

Nerde vatan Nerde toprak nerdeyim ben?

Dünyanın her kıtasından kalp atışlarımı dinliyorum

Kulağım Kafdağı’mda Elbruzum’da atarken kalbim

Kuzeyden esen rüzgârlar ulaştı bu akşam Sarnıç’ıma

Huzur taşıdı Kafkasya’mdan Abhazya’mdan sevgiler yükleyip

Umutlar yükleyip sevgiler sundu mutluluklar sundu

Barış sundu Anadolu aydınlık semalarından

Kuzeyden esen rüzgârlar bu akşam

Rıfat Özbey (Беиа)