ANADOLU’NUN VEFAKÂR ANALARINA

1970 li yılların başında bir Anneler Günü nedeni ile Anadolu’nun cefakâr ve bir o kadarda vefakâr Annelerine ithaf en yazdığım bu şiiri yine bir Anneler günü Annemin anısına ve tüm vefakâr Anadolu Analarına armağan ediyorum.

Nur içinde yat Anam

27.07.2009

 

  BENİM ANAM

Anadolu’mun sabırla yoğrulu kadınlarındandır

Benim kara bahtlı vefakâr anam

Yaşamı ıstıraplarla dolu yüreği yaralı anam

Seni duyuyor seni yaşıyorum bugün

Şimdi ya çapada ya da oraktasın kim bilir ?

Sen çorbamı hazır eder

Atları yemleyip koşumları hazırlar

Şafak sökerken başucuma dikilir

Uyan oğul horozlar ötüşüyor

Demede geç kalacaksın der uyandırırdın

Şimdi ya harmanda ya da davardasın kim bilir ?

Sen cefakâr sen vefakâr Anam

Gerçek Anadolu kadını Anam

Gün ışımadan sağılırını sağar

Bulaşığını yıkar çöreğini küle gömer

Gün ışıdığında’da yine yollardasın

Bir omzunda kırba bir omzunda torba

Ya bir arpa tarlasına ya da bir mısır tarlasınadır gidişin kim bilir ?

Sen mutluluğu yaşardın her zaman

Mutluluğu da yaşatmak isterdin çevrene

Gönlün hep bir çiçek gibiydi duyguların ise bir kelebek

Nasırlı ellerinden eksilmezdi ya çapa ya bel ya da kürek

Tırnakların gâh ezilmiş gâh kırılmış

Toprak dolar altlarına ne çıkar

Seninde manikürün bu topraktır be Anam.

Koşturur dururdun gâh bir tarlaya gâh bir çayıra

Senin de çilen meğer buymuş koş oy Anam koş

Ayakların parça parça yarılır aldırmazsın

Seninde Pedikürün terlerle yoğrulan

Tozlar topraklar değil midir be Anam ?

Kirpiklerine rimel mi çektin ?

Neden gözlerin öyle mor mor olmuş ?

Neden öyle eğilmiş belin neden solmuş benzin ?

Çok göçmüşsün be Anam kahırlandın mı yoksa ?

Soramadın elbet yıllara, soramadın değil mi kaderini ?

Yıllar kayıp geçti nasırlı ellerinden yüreğini delerek

Yazgımı şimdi bu kaderin karası mı?

Şimdi nerelerdesin ne haldesin kim bilir ?

Can Anam, canım Anam

Rıfat ÖZBEY (Beya)